لاله صبوری که مهمان برنامه «باغ رمضان» بود، گفت: همسرم متولد آمریکاست و الان هم آنجا ساکن است. من مدتی رفتم و برگشتم. هر وقت اراده کنم می توانم بروم. مسئله این است که من کی میتوانم بروم و بمانم؟ من متعلق  به زندگی در  آنجا نیستم. من آدم رفتن نیستم.با اینکه شرایط خانوادگی و موقعیتی که آنجا بود و مهیا بود خوب بود. تهش من باید ساندویچ بپیچم. چند نفر از کسانی که رفته اند توانستند کارشان را ادامه بدهند؟ اصلا از کار بگذریم.

او افزود : من وقتی اینجا سر پروژه ای می روم حداقل ۵ نفر آشنا هستند.همه با هم قد کشیده ایم و بزرگ شده ایم. با هم  ماجراها را رد کرده ایم. در روزهای بعد از جنگ  سالهای زیادی را در کنار هم بوده ایم. تجربه های مشترک داشته ایم. این همه آشنا و کوچه ها را بگذارم و بروم.

این بازیگر تلویزیون افزود: من به حقم در هنر رسیده ام. می توانست بهتر از این باشد اما قاعدتا تلاش من همینقدر بوده است دیگر.

صبوری گفت: اگر از این قرن بخواهیم دست پر به قرن دیگر  برویم دلم می‌خواهد صلح، آرامش و دنیایی بهتر برای بچه ها ببرم. حمله به زایشگاه و به مادران افغان در افغانستان، خیلی دلم را به درد آورد. قلب همه را به درد آورد. زنی که در حال زایمان است هر دعایی بکند خدا برآورده می کند. بعد چطور می‌شود به نوزادان و زنان باردار حمله می کنند؟ زایمان یکی از بهترین حس های زندگی است. ما در کجا زندگی می کنیم؟ چطور می شود که به یک نوزاد حمله می کنند؟ کار به جایی رسیده است که به بچه نوزاد و زنان باردار حمله می کنند.کاش اینها را با خود به قرن جدید نبریم.

او تاکید کرد: من قطعا جنگ را با خود نخواهم آورد به قرن جدید. جنگ این سالها البته فکر می کنم جنگ در فضای اینترنت است. اگر دقت کنید خیلی از سربازان این روزها کاربران فضای مجازی هستند. خیلی از چیزها از فضای مجازی شروع می شوند. اینترنت اتفاقی است که مال این قرن است تقابل اندیشه ها و اینکه آدم ها خیلی راحت دستشان به هم می‌رسد. فکر کن دیگر ماجرای تروا و کندن خندق ها و کارزارهای دیگر تکرار نمی شود. امروز با زدن یک دکمه وارد نت می شوید و حرفتان را می زنید و پاسختان را هم میگیرید.